Origineel
O moço Zequinha. Amava a priminha com toda a afeição. Leonor também tinha. O primo Zequinha em seu coração. Mas seus pais souberam. E já desfizeram seus sonhos em flor. Tristonhos choraram. E os dois se apartaram morrendo de amor. Foi passando o tempo. Até que uma noite de lindo luar. Leonor despertando. Ouviu soluçando seu primo a chamar. Correu até a rua. E no claro da lua com espanto encontrou. Seu primo morrendo. E nos lábios o veneno que ele tomou. Leonor comovida. Seu corpo sem vida chorando abraçou. E vendo seus gritos. No azul do infinito até a lua chorou. E vendo o veneno. Nos lábios correndo beijou pra morrer. A morte quiseram. Por que não puderam ausente viver. Quando os pais chegavam. A lua prateava dois corpos no chão. Morreram abraçados. Com os lábios colados na eterna união. E a luz matutina. Mandou a neblina cobrir com seu véu. Dois corpos que a sorte. Com o beijo da morte subiram pro céu. (Pedro Paulo Mariano – Santa Maria da Serra-SP)
Vertaling
De jongen Zequinha. Hij hield van zijn kleine neefje met al zijn genegenheid. Leonor had ook Neef Zequinha in haar hart. Maar haar ouders wisten het. En hun bloeiende dromen al verbrijzeld. Helaas huilden ze. En de twee gingen uit elkaar, stervend van liefde. De tijd ging voorbij. Tot op een maanverlichte nacht. Leonor wordt wakker. Ze hoorde haar nichtje snikken en roepen. Ze rende naar de straat. En vond in het maanlicht met verbazing. Haar neef die doodgaat. En op haar lippen het gif dat hij had genomen. Leonor was ontroerd. Zijn levenloze lichaam in huilende omhelzing. En het zien van zijn kreten. In het blauw van de oneindigheid huilde zelfs de maan. En het zien van het vergif. Op haar lopende lippen kuste ze om te sterven. Ze wilden dood. Omdat ze niet zonder konden leven. Toen de ouders aankwamen. De maan zilverkleurig twee lichamen op de grond. Ze stierven omarmd. Met lippen gelijmd in eeuwige eenheid. En het ochtendlicht Stuurde de mist om te bedekken met zijn sluier. Twee lijken die geluk hebben. Met de kus van de dood steeg hij naar de hemel. (Pedro Paulo Mariano – Santa Maria da Serra-SP)