Origineel
Éramos 6 ou 7 pivete que sonhavam em poder sonhar lá com 17. Tudo era tão distante nem tinha internet. Danone em pneu de bike pra fingir ser Mobilete. Na casa da Naudete O Alan de rolemã, um jet. Sem setlist, nem blacklist pra jogar fliperama. Ia cata latinha, não tinha nada. Mas tinha mais que quem pensou que tinha. Eu tinha meus amigos era suficiente. Pra festa ou pra treta é nóis, sai da frente. Quando lembro da gente e me deixo sentir. Eu sinto tanta vontade de chorar que da vontade de sorrir. E se eu caísse aqui sei que alguém tava por vir. Só me arrependi pelo tempo que eu não tava ali. E se a moda agora é ostentação deixa comigo. Ao invés de nome de carro eu falo nomes dos amigos. Hey irmão, me diz como você tá. A saudade ainda vai me matar. A saudade ainda vai me matar. É. Lembra quando tudo era fácil. A gente achava difícil mas era bom demais. Tempo que não volta mais. Tempo que não volta mais. Amigos são o um em um milhão. Agulha do palheiro que caiu na sua mão. Mais água no feijão a mágoa sem razão. A divisão do pão, primeira e ultima comunhão. Amigos são alegria da gente. Saudade mais latente. Lembrança mais presente. Um churrasco na laje, uma madrugada fria. A espera pelo ônibus o sol que trás o dia. Amigos são aquele carro que pega no tranco. Um pedaço do lanche, a companhia na fila do banco. Conselho salvador, risada por besteira. A manhã de segunda e a noite de sexta-feira. Amigos são a coragem que enfrenta nosso medo. Amigos são o cofre pra guardar todo segredo. E se contar nos dedos quantos amigos tem. Se encher uma mão você já tá muito bem. Vem. Hey irmão, me diz como você tá. A saudade ainda vai me matar. A saudade ainda vai me matar. Lembra quando tudo era fácil. A gente achava difícil mas era bom demais. Tempo que não volta mais
Vertaling
We waren 6 of 7 kinderen die droomden om daar te kunnen dromen met 17. Alles was zo ver weg en er was geen internet. Danone in fietsbanden om te doen alsof ze Mobilete zijn. Bij Naudete’s huis, Alan op een rolschaats, een jet. Geen setlist, geen zwarte lijst om te flipperen. Ik ging blikjes halen, ik had niets. Maar ik had meer dan iemand dacht dat ik had. Ik had mijn vrienden en dat was genoeg. Om te feesten of te neuken, wij zijn het, ga uit de weg. Als ik aan ons denk en mezelf laat voelen. Ik heb zo’n zin om te huilen dat ik wil lachen. En als ik hier val weet ik dat er iemand aankwam. Ik had alleen spijt van de tijd dat ik er niet was. En als de mode nu ostentatie is laat het dan aan mij over. In plaats van namen van auto’s, heb ik het over namen van vrienden. Hé broer, vertel me hoe het met je gaat. Ik zal je nog steeds missen. Ik zal je nog steeds missen. É. Weet je nog toen alles makkelijk was. We dachten dat het moeilijk was, maar het was te goed. Tijd die niet meer terugkomt. Tijd die nooit meer terugkomt. Vrienden zijn er maar één uit een miljoen. Naald in de hooiberg die in je hand viel. Meer water in de bonen des te verdrietiger zonder reden. De verdeling van het brood, eerste en laatste communie. Vrienden zijn onze vreugde. Meer latent verlangen. De meest aanwezige herinnering. Een barbecue op de plaat, een koude dageraad. Het wachten op de bus, de zon die de dag brengt. Vrienden zijn die auto die begint te rijden. Een stukje van het tussendoortje, het bedrijf in de rij van de bank. Advies sparen, lachen om onzin. Maandagmorgen en vrijdagavond. Vrienden zijn de moed die onze angst trotseert. Vrienden zijn de kluis om elk geheim te bewaren. En als je op je vingers telt hoeveel vrienden je hebt. Als je één hand vol hebt, zit je al heel goed. Kom op. Hé broer, vertel me hoe het met je gaat. Ik zal je nog missen. Ik zal je nog missen. Weet je nog toen alles makkelijk was. We vonden het moeilijk, maar het was te goed. Een tijd die nooit meer terug zal komen