Vraag ons nooit om onze moraal te definiëren Soms als fundamenten tienerhartzeer ontmoeten Sommigen van ons zijn allemaal van ons; halve zelven die houden van hele hoop En hara-kiri liefdesverdriet Er is bijna niets erger dan nooit echt zijn Stemmen die huilen als niemand ze kan horen Als ik een pistool had, pompte ik je ethiek vol met lood Als ik in vlees geloofde, at ik een bord vol van onze doden Er zit verdienste in de bouw als het met je eigen handen gedaan is Er zit schoonheid in vernietiging, wederopstanding, een nieuwe kans Er is een jij en ik in vereniging, maar slechts een ik in mijn overtuigingen Er is een neerstortend vliegtuig met een spandoek met de tekst everyone’s naïve Het enige bewijs dat ik heb dat we dit paard hebben neergeschoten en gedood is het geluid van zwepen op vlees en een bloedend hart van wroeging Als ik in deze staat van bezinning ben en je geeft me zwepen en twee bij vier, kan ik ze nooit naar beneden brengen en hetzelfde paard slaan als voorheen Ik dood liever een stomme bloem en verspreid haar zaden Tot er een tuin met onze met kogels beladen moraal zal zijn