Nu nadert het einde van de avond. De tijd dat het plafond schommelt en voorwerpen uit hun plaats schokken Je oogleden zijn zwaar, je baant je een weg door de gele straten langs rijen en rijen huizen gordijnen dichtgetrokken tegen de koude nachtlucht naar een trap die naar een kamer leidt waar een bed op je wacht om te gaan liggen misschien alleen, misschien niet en weer te gaan slapen Ze wachten alleen in ongebruikte kamers ze zitten en ze herinneren zich Oh, alsjeblieft herinner Dus je ligt op je rug in het donker en luister naar het suizen van het bloed in je oren en het zachte “tikken, tikken, tikken” van je horloge tegen de veren van je matras Patronen smelten samen achter je ogen Paars en groen, zacht gloeiend en alles is zacht met harige duisternis Je geeuwt een keer draai je op je zij en valt weer in slaap Zij wachten alleen zij baden je ogen toen de nachten koud waren Denk aan Oh, alsjeblieft herinner Er is iets dat je vergeten bent Toen je later die nacht wakker werd, was de slaapkamer koud en je was alleen Alleen en bang in het donker Kijkend naar Wachtend op Kijkend naar Wachtend op Terwijl je op je rug ligt naakt onder de koude lakens Niet dood, alleen slapend Slapend En je zult nooit meer wakker worden.