Songteksten Vertalen

Zoek vertaling

Artiest:

Quilapayún

Songtekst:

Retrato de Sandino con Sombrero

Je bekijkt nu de songtekst en vertaling: Q ? Hieronder vindt je de songtekst met vertaling naast elkaar weergegeven!

Benieuwd naar het liedje en de betekenis van Retrato de Sandino con Sombrero? Bekijk de Nederlandse vertaling.

Op onze website vindt je veel meer songteksten met vertalingen van Quilapayún!

Bekijk ons archief en ontdek welke songteksten & vertalingen van Quilapayún te vinden zijn!

Origineel

Cuentan que taciturno y oscuro, como tallado en madera, como fundido en volcán, era Sandino y que de lejos a veces se confundía con la quietud del breñal. Cuentan que se educó en la intemperie y que a las bestias del monte copió su forma de andar; ahí fue que ejercitó la mirada, la calma, la ligereza, la agilidad del jaguar. Allá va el general, rayo de luz sobre el trigal. Allá va el general como una estrella sobre el mar. Hosco como la greda reseca, como una piedra oxidada, huraño como el carbón, así creció Sandino en la lluvia, templando en la tierra antigua sus dedos de labrador. Supo que aquellas tierras que hería con sus dos manos hermosas y aladas de sembrador eran un territorio cerrado, la jaula donde dormía gorriona con su gorrión. Viendo que el monte no se movía, partió Sandino hacia el monte una mañana de abril. Desde las minas de San Albino, su azada de hierro dulce se convirtió en un fusil. Cuentan que fueron miles entonces los que se alzaron del miedo al ver pasar su perfil: así, Sandino entró a la memoria de América, la morena quiero decir, mí país. 

Vertaling

Ze zeggen dat zwijgzaam en donker, zoals houtsnijwerk, als gesmolten in een vulkaan, was Sandino en dat was veruit soms raakte hij in de war met de stilte van de heide. Ze zeggen dat hij buiten is opgeleid en dat de dieren van de berg hij kopieerde zijn manier van lopen; toen oefende hij zijn blik, de rust, de lichtheid, de behendigheid van de jaguar. Daar gaat het De algemene, lichtstraal op het tarweveld. Daar gaat het De algemene als een ster boven de zee. Nors als de uitgedroogde klei, als een roestige steen, nors als steenkool, zo groeide Sandino op in de regen, afstemmen op de oude aarde je labrador vingers. Hij wist dat hij die landen pijn deed met zijn twee mooie handen en gevleugelde zaaier ze waren een gesloten gebied, de kooi waar hij sliep mus met zijn mus. Aangezien de berg niet bewoog, Sandino vertrok naar de bush op een ochtend in april. Van de San Albino-mijnen, zijn zoete ijzeren schoffel werd een geweer. Ze zeggen dat er toen duizenden waren degenen die opstonden uit angst bij het zien van zijn profiel passeren: nou, Sandino kwam de herinnering binnen uit Amerika, de brunette Ik bedoel, mijn land.