“Sao Paulo, 1 oktober 1992, 8:00 a.m. Hier ben ik, nog een dag… Onder de bloeddorstige blik van de wachter… Je weet niet hoe het is om met je hoofd in het vizier van een Hk te lopen… Duits of Israëlisch machinegeweer… …kraken dieven als papier… Op de muur, staande, een andere burger Joseph… In dienst van de staat, een goede MP… Uitgehongerd, Charles Bronson-achtig… Hij weet wat ik wil… Hij weet wat ik denk. Het is een regenachtige dag. Het weer is gespannen. Veel mensen hebben geprobeerd weg te lopen, en ik ook… Maar van één tot honderd, is mijn kans nul… Heeft God mijn gebed verhoord? Heeft de rechter mijn beroep aanvaard? Ik stuur een bericht naar mijn broer. Als hij aan de drugs is, is hij slecht in mijn hand. Hij is nog steeds bij dat meisje. Reken maar, hij is een aardige vent. Ik heb een dag vrij genomen of een dag vrij, ik weet het niet …. Hoe dan ook, de dagen zijn hetzelfde. Ik steek een sigaret op, kijk hoe de dag voorbij gaat… Ik dood de tijd zodat het me niet doodt… Man is man, vrouw is vrouw. Verkrachter is anders, toch? Hij krijgt de hele tijd klappen, knielt, kust zijn voeten, bloedt dood op straat 10… Elke gevangene heeft een moeder, een geloof… Elke misdaad een zin… Elke zin een reden, een verhaal van tranen, bloed, levens en glorie, verlatenheid, ellende, haat, lijden, minachting, teleurstelling, de werking van de tijd… Meng deze chemie goed… Daar ga je: een nieuwe gevangene. Jammeren in de gang, in de cel, op de binnenplaats… Rond het kamp, overal… Maar ik ken het systeem, mijn broeder. Er zijn hier geen heiligen… Rátátá… ik moet voorkomen… dat een bastaard mijn moeder aan het huilen maakt… Mijn erewoord beschermt me… om te leven in het land van de beige broek… Tik, tik, het is nog steeds 9:40. De klok in de gevangenis tikt in slow motion. Ratatouille, nog een metro zal passeren… Met goede mensen, gehaast, katholiek… Ik lees de krant, tevreden, hypocriet… Boos binnen, op weg naar het centrum… Ik kijk hier, nieuwsgierig, natuurlijk… Nee, dat is het niet, niet de dierentuin. Mijn leven is niet zo waardevol als jouw mobieltje, jouw computer… Het is moeilijk vandaag, de zon schijnt niet… Vandaag zijn er geen bezoekers, geen voetbal… Sommige kerels hebben de zwakste geesten… Ze kunnen niet tegen verveling, ze vervelen zich… Dank God en de Maagd Maria… Nog één jaar, drie maanden en een paar dagen te gaan… Er is een cel boven gesloten … Sinds dinsdag doet niemand meer open voor wat dan ook… Alleen de geur van de dood en Pine Sun… Een gevangene heeft zichzelf opgehangen met het laken… Welke was het? Wie weet? Het telt niet. Ik zou er nog zes nemen van eind tot eind (…). Niets maakt een man zieker dan in de steek gelaten te worden door zijn familie. Dus vertel me, jongen, wat wil je? De vacature wacht daar op je. Neem al je geïmporteerde artikelen… Je criminele CV en veeg je kont af. Het boevenleven is een doodlopende weg. Je gezicht wordt wit aan deze kant van de muur. Heb je ooit van Lucifer gehoord? Hij kwam uit de hel met moraal… Op een dag… niet in Carandiru… hij is gewoon een ander… Zure rango eten met longontsteking… …. Hier hebben we broers uit Osasco, uit Jardim D’Abril, Parelheiros,. Mogi, Jardim Brasil, Bela Vista, Jardim Angela,. Heliópolis, Itapevi, Paraisópolis… Goedbloedige dieven hebben een moraal in de sloppenwijken… Maar voor de staat is het maar een nummer, niets meer… Negen paviljoens, zevenduizend man… Dat kost driehonderd reais per maand, elk… Bij het laatste bezoek, kwam de man… Hij bracht wat fruit mee, Marlboro, Free …. Hij zei dat een paar punkers uit de buurt terugkwamen… Met een rode Kadett, platen van Salvador… De grote jongen spelen, hij zweert, hij misbruikt. met een negen millimeter onder zijn blouse… Brown: “Hey, nigga, kom hier, waar zijn de broeders? Weet je nog die klootzak die me probeerde te vermoorden?”. Blauw: “Die klootzak, die klootzak… Hij werd altijd gek en liet het meisje alleen. Het meisje was maagd en nog minderjarig… Nu pijpt hij haar voor poeder.” Dit gepraat stoort me… Als ik op straat ben, is het klote. Blauw: “Ja, de wereld draait door, hij kan hier komen.” Brown: “Nee, nu, nu, mijn proces is daar. Ik wil veranderen, ik wil eruit. Als ik die kerel tegenkom, is er geen weg, er is geen weg. En ik zal een honderdeenentwintig moeten tekenen”. Zonsopgang, 2 oktober. Alles werkt, schoonmaken, jumbo… Bij dageraad voelde ik een rilling. Het was niet de wind, het was niet de kou. Er is bijna elke dag een schikking. Er zou er later nog één komen, ik wist het. Loyaliteit is wat elke gevangene probeert te doen. om vrede te sluiten, op een gewelddadige manier… Als een smeerlap op iemand schijt, krijgt hij een Frankenstein steek in zijn gezicht. Rook op het raam, brand in de cel. Hij heeft het verkloot, hij is verder gegaan, hij heeft een gijzelaar… Meestal is hij binnengehaald door vijf of zes jongens die niets te verliezen hebben. Twee overwogen dieven begonnen ruzie te maken… Maar ze hadden geen idee wat er zou komen… Drugsdealers, moordenaars, oplichters… De meeste kinderen op de basisschool… Het was de maas in de wet die het systeem wilde. Vertel het mmy, de grote dag is gekomen. Het hangt af van het ja of nee van één man… die er de voorkeur aan geeft om neutraal te zijn over de telefoon. Ratatouille, kaviaar en champagne. Fleury ging lunchen, mijn moeder neuken! Moordende honden, traangas, degene die de meeste dieven doodt krijgt een medaille! De mens is wegwerpbaar in Brazilië. zoals gebruikte modess of bombril… Gevangenis? Houden wat het systeem niet wilde… Het verbergt wat de soap niet zegt. Ratatouille! Bloed stroomt eruit als water… Van oor, mond en neus… De Heer is mijn herder …. Vergeef wat uw zoon deed… Hij stierf met zijn gezicht naar beneden in Psalm 23, geen priester, geen verslaggever, geen geweer, geen hulp. Hij zal Hiv krijgen uit de mond van de hond. Lijken in de put, op de binnenplaats. Adolf Hitler lacht in de hel. De Robocop van de regering is koud, voelt geen medelijden… Haat alleen en lacht als een hyena. Rátátá, Fleury en zijn bende zullen zwemmen in een poel van bloed… Maar wie zal mijn getuigenis geloven? 3 oktober, dagboek van een gedetineerde.”