Origineel
Sie stehen eng umschlungen. Ein fleischgemisch so reich an tagen. Wo das meer das land berührt. Will sie ihm die wahrheit sagen. Doch ihre worte frisst der wind. Wo das meer zu ende ist. Hält sie zitternd seine hand. Und hat ihn auf die stirn geküsst. Sie trägt den abend in der brust. Und weiss dass sie verleben muss. Sie legt den kopf in seinen schoss. Und bittet einen letzten kuss. Und dann hat er sie geküsst. Wo das meer zu ende ist. Ihre lippen schwach und blaß. Und seine augen werden naß. Der letzte kuss ist so lang her. Der letzte kuss. Er erinnert sich nicht mehr
Vertaling
Ze staan dicht bij elkaar. Een vlees zo rijk in dagen. Waar de zee het land raakt. Ze wil hem de waarheid vertellen. Maar haar woorden worden opgegeten door de wind. Waar de zee eindigt. Ze houdt zijn hand vast, bevend. En kuste hem op het voorhoofd. Ze draagt de avond in haar borst. En weet dat ze moet passeren. Ze legt haar hoofd in zijn schoot. En vraagt om een laatste kus. En toen kuste hij haar. Waar de zee eindigt. Haar lippen zwak en bleek. En zijn ogen worden nat. De laatste kus was zo lang geleden. De laatste kus. Hij herinnert zich niet