Origineel
Se refleja en el río el brutal colorido
De los fuegos artificiales
Y ellos chocan sus ojos los del uno en el otro
Ajenos a cualquier explosión
Y negros y blancos se apiñan con frío
A un bidón de gasoil con trapos encendidos
Un fuego naranja ilumina la esquina
Y calienta sus manos por hoy
Y ellos siguen viviendo en su propio disfraz
Borrachos tan ebrios de amor
Que el tiempo se para en mitad de la calle
Y es su único espectador
Y se rozan con mimo sin darse al olvido
Algún poro de la piel
Y les sabe a violines trompetas y arpas
El silbato del último tren
Hay un tipo dormido en el séptimo banco
Del parque junto a la estación
Hoy hay fiesta en la calle pero nada rompe el sueño
Después de dos litros de alcohol
Y ellos siguen viviendo en su propio disfraz
Borrachos tan ebrios de amor
Que el tiempo se para en mitad de la calle
Y es su único espectador
Y pasan los años llueve sobre mojado
Y los dos continúan ahí
Estatuas de piedra fieles hasta la arena
Son vecinos de mi humilde rincón
Vacío la funda y cojo las monedas
Que la gente me quiso brindar
Guardo la guitarra me pongo el sombrero
Y decido que hoy no toco más
Lo cierto es que ya vale por hoy
Y sigo viviendo en mi propio disfraz
Borracho tan ebrio de amor
Que el tiempo se para en mitad de la calle
Y es mi único espectador
Vertaling
Gereflecteerd in de rivier is de brutale kleur
Van vuurwerk
En ze slaan hun ogen op elkaar
Ongevoelig voor elke explosie
En zwarten en blanken kruipen koud tegen elkaar aan
Naar een dieselvat met brandende vodden
Een oranje vuur verlicht de hoek
En verwarmt hun handen voor vandaag
En ze gaan door met leven in hun eigen vermomming
Zo dronken van liefde
Dat de tijd stilstaat in het midden van de straat
En het is hun enige toeschouwer
En ze poetsen elkaar met genegenheid zonder zich over te geven aan vergetelheid
Sommige poriën van de huid
En ze smaken naar violen, trompetten en harpen
Het gefluit van de laatste trein
Er ligt een man te slapen op de zevende bank
In het park bij het station
Vandaag is er een feest in de straat maar niets breekt de droom
Na twee liter alcohol
En ze leven nog steeds in hun eigen vermomming
Zo dronken van liefde
Dat de tijd stilstaat in het midden van de straat
En het is hun enige toeschouwer
En met het verstrijken van de jaren regent het op de natte
En die twee zijn er nog steeds
Trouw stenen standbeelden tot op het zand
Het zijn buren van mijn nederige hoekje
Ik maak de koffer leeg en neem de munten
Dat mensen me wilden geven
Ik leg mijn gitaar weg, ik zet mijn hoed op
En ik besluit dat ik vandaag niet meer zal spelen
De waarheid is dat het genoeg is voor vandaag
En ik ga door met leven in mijn eigen vermomming
Zo dronken van de liefde
Dat de tijd stilstaat in het midden van de straat
En het is mijn enige toeschouwer