Origineel
seu sonho doirado, era um manequim. na vitrine sem mexer, sem sorrir. solidão chegava, ela a correr. na vitrine ia ver o lindo manequim. se ele pudesse sentir. se o vidro se partisse pra ele ouvir. as juras sinceras de amor. talvez ganhasse vida e a sorrir. fosse beijar quem não canssava de suspirar. mas a pobre moça pensou encontrar. um amor sincero e um rapaz. muito mentiroso, muito a fez sofrer. e seu lindo manequim não foi mais ver. o tempo passou e a dor. do adeus veio ferir-lhe e fazer chorar. de novo chegou solidão. tristeza e abandono e sem ninguem. para beijar, triste ficou a chorar. mas saiu correndo, logo foi parar. junto da vitrine à visitar. seu amor imóvel, o seu manequim. e chorando muito seu perdão pediu. pois tinha certeza, que seu manequim. dentro da vitrine não podia mentir. não dizia nada, só sabia olhar. dentro da vitrine do seu coração
Vertaling
haar gouden droom was een etalagepop. in het raam zonder te bewegen, zonder te glimlachen. de eenzaamheid kwam, ze rende. in het raam zou ze de mooie etalagepop zien. als hij kon voelen. als het glas zou breken voor hem om te horen. de oprechte beloften van de liefde. misschien zou hij tot leven komen en glimlachen. hij zou degene kussen die nooit moe werd van het zuchten. maar het arme meisje dacht dat ze zou vinden. een oprechte liefde en een jongen. zeer leugenachtig, zeer deed haar lijden. en haar mooie etalagepop werd niet meer gezien. de tijd verstreek en de pijn van het afscheid deed haar pijn en maakte haar aan het huilen. opnieuw kwam de eenzaamheid. verdriet en verlatenheid en niemand om te kussen. verdrietig, huilde ze. maar ze liep weg en al snel stond ze voor het raam om haar onbeweeglijke liefde te bezoeken, haar etalagepop. en veel huilend vroeg ze om vergeving. ze was er zeker van dat haar etalagepop. binnenin het raam kon ze niet liegen. ze zei niets, ze wist alleen hoe ze moest kijken. binnenin het raam van haar hart