Hallo duisternis mijn oude vriend, Ik kom weer met je praten, Omdat een visioen dat zachtjes kruipt, Zijn zaden achtergelaten terwijl ik sliep, En het visioen dat in mijn hersenen was geplant Is nog steeds Binnen het geluid van stilte. In rusteloze dromen liep ik alleen Smalle straatjes van geplaveide straten, ‘Onder de halo van een straatlantaarn, Ik draaide mijn kraag naar koud en vochtig Toen mijn ogen door de flits van een neonlicht werden gestoken Dat verdeelde de nacht En raakte het geluid van stilte aan. En in het naakte licht zag ik Tienduizend mensen, misschien meer. Mensen praten zonder te praten, Mensen horen zonder te luisteren, Mensen schrijven liedjes die stemmen nooit delen En niemand durfde Verstoor het geluid van stilte. ‘Dwazen’ zei ik, ‘je weet het niet Stilte als een kanker groeit. Hoor mijn woorden die ik je zou kunnen leren, Neem mijn armen zodat ik je kan bereiken. ‘ Maar mijn woorden als stille regendruppels vielen, En weerklonk In de putten van stilte En de mensen bogen en baden Aan de neon-god die ze maakten. En het bord flitste uit zijn waarschuwing, In de woorden die het vormde. En het bord zei: “De woorden van de profeten zijn geschreven op de metromuren En huurkazernes. ” En fluisterde in de geluiden van stilte.