Origineel
Já fui um grão de areia todos pisavam em mim. Agora resolvi tomar uma decisão. Não sou mais grão de areia, virei uma pedra bruta. De pedra transformei também o meu coração.. De pedra muito dura fiz pra sempre meu destino. De aço construí minha imaginação. O pranto dos meus olhos para sempre envenenei. Pra matar seu orgulho e a sua traição.. Sou um homem de pedra e não penso mais em nada. Foi o meu sofrimento que me fez ficar assim. Não amo mais ninguém e não quero se amado. E agora desse jeito quero ver quem pisa em mim.. Homem de pedra que não tem mais compaixão. Não tem alma não tem nada nem amor nem ilusão. E só assim silenciou meu sofrimento. Sou agora uma estatua sem abrigo no relento.
Vertaling
Ik was ooit een zandkorrel, iedereen stapte op mij. Nu besloot ik een beslissing te nemen. Ik ben niet langer een zandkorrel, ik ben een ruwe steen geworden. Van steen veranderde ik ook mijn hart… Van een zeer harde steen maakte ik mijn lot voor altijd. Van staal bouwde ik mijn verbeelding. De tranen in mijn ogen heb ik voor altijd vergiftigd. Om je trots en je verraad te doden… Ik ben een man van steen en ik denk nergens meer aan. Het was mijn lijden dat me zo maakte. Ik hou van niemand meer en ik wil niet meer geliefd worden. En nu wil ik op deze manier zien wie er op me afstapt… Stenen man die geen medelijden meer heeft. Hij heeft geen ziel, geen liefde, geen illusies. En zomaar legde hij mijn lijden het zwijgen op. Ik ben nu een dakloos standbeeld in de open lucht.