Origineel
Certa vez num concurso de viola. Eu fiquei muito atrapalhado. Fui traído pelos companheiros. Uns violeiros muito despeitados. Eles tinha já quase certeza. Que eles ia ser os premiados. Eles tinham respeito de mim. Tinham inveja do meu ponteado. Minha viola já estava afinada. Tava tudo já bem preparado. E por isso eu guardei num cantinho. Esperando só eu ser chamado. Só assim eu não atrapalhava. Quem ainda não tinha ensaiado. Todo mundo queria o prêmio. Era um lindo instrumento dourado. Mas porém os meus falsos amigos. Tinham tudo já bem combinado. Foram lá no cantinho onde eu. Deixei meu instrumento guardado. Rebentaram as cordas todinhas. Somente uma esqueceram os malvados. E ficaram com cara de Judas. Todos eles sorriam um bocado. Nesta hora o espique anunciou. O meu nome foi bem pronunciado. Eu risquei os dedos nas cordas. Somente uma eles tinham deixado. Mesmo assim com uma corda só. Nela mesma eu dei meus ponteados. E pediram perdão de joelhos. Diz que o prêmio eu já tinha ganhado. Pra mostrar os meus falsos amigos. Eu não estava muito interessado. Quem ganhar o primeiro lugar. Eu provei que eles tavam enganados. Ali mesmo no meio do povo. Tinha um garotinho aleijado. Resolvi ofertar o presente. Dei o lindo instrumento dourado. (Pedro Paulo Mariano – Santa Maria da Serra-SP)
Vertaling
Ooit op een gitaarwedstrijd. Ik heb een hoop problemen gehad. Ik werd verraden door mijn metgezellen. Sommige zeer hatelijke gitaristen. Ze waren bijna zeker. Dat zij de winnaars zouden zijn. Ze hadden respect voor me. Ze waren jaloers op mijn brug. Mijn gitaar was al gestemd. Alles was al goed voorbereid. En dat is waarom ik het in een hoekje hield. Ik wacht tot ik gebeld word. Op die manier zou ik niet in de weg lopen. Die nog niet gerepeteerd hadden. Iedereen wilde de prijs. Het was een prachtig gouden instrument. Maar mijn valse vrienden. Ze hadden alles al geregeld. Ze gingen naar de hoek waar ik. Ik heb mijn instrument laten liggen. Ze hebben alle snaren gebroken. Slechts één vergat de slechten. En ze leken op Judas. Ze lachten allemaal een beetje. Op dit uur kondigde de spion aan. Mijn naam was goed uitgesproken. Ik krabde met mijn vingers aan de touwen. De enige die ze nog hadden. Zelfs dan met maar één snaar. Ik heb er zelf mijn slagen op gegeven. En smeekte op mijn knieën om vergeving. Zei dat ik de prijs al gewonnen had. Om mijn valse vrienden te laten zien. Ik was niet erg geïnteresseerd. Wie de eerste plaats won. Ik heb hun ongelijk bewezen. Daar tussen de mensen. Er was een kleine kreupele jongen. Ik besloot hem het cadeau te geven. Ik gaf hem het mooie gouden instrument. (Pedro Paulo Mariano – Santa Maria da Serra-SP)