Origineel
Pelos meus olhos escorrem lágrimas que nunca brilharam. Que me mostram o quão distante eu estou de mim mesmo. Perdido e sozinho aqui dentro de mim, eu não sei como escapar. Penso sobre ela, mas não sei quem ela é. Talvez ela seja o fantasma dos meus sonhos impossíveis. Todas as estrelas estão desaparecendo dentro de mim. Eu não sei o que fazer sobre isso. Preciso achar o que falta para ser achado. Mas não sei como resolver isso tudo. Me diga, você nunca procurou um rosto branco de olhar azul?. Porque eu estou no deserto há anos, procurando por isso. Me sinto mas não sei se o que tenho é verdade, ou apenas mais uma ilusão. Nada importa, quando, definitivamente talvez, exista algo que te faça gritar alto. Não há nada aqui e não há como descobrir o que há. Todas as estrelas estão partidas dentro de mim. Todos os cacos inalcançáveis estão neutralizados. Não sei o que fazer sobre isso, não há nada a se fazer. Nós, as pessoas, somos nossos próprios tubarões brancos em uma tela negra. Esperando o momento certo para dar o bote. Ninguém nunca escapa daquela dor sem nome. No final das contas, estão todos lutando sozinhos. Planejando um futuro, possível apenas em algumas mentes brilhantes deixadas de lado. E em um estalo de dedo, tudo o que nós conquistamos acaba e morre dentro de nós, mesmo ainda estando vivo
Vertaling
Door mijn ogen lopen tranen die nooit hebben geschenen. Dat laat me zien hoe ver ik van mezelf verwijderd ben. Verloren en alleen hier binnen in mij, ik weet niet hoe te ontsnappen. Ik denk aan haar, maar ik weet niet wie ze is. Misschien is ze de geest van mijn onmogelijke dromen Alle sterren verdwijnen in mij. Ik weet niet wat ik er aan moet doen. Ik moet vinden wat er ontbreekt om gevonden te worden. Maar ik weet niet hoe ik dit allemaal moet oplossen. Zeg eens, heb je nooit gezocht naar een blank gezicht met blauwe ogen? Omdat ik al jaren in de woestijn ben, op zoek naar het. Ik voel, maar ik weet niet of wat ik heb waar is, of gewoon een illusie. Niets doet er toe, wanneer, zeker misschien, er iets is dat je hardop doet schreeuwen. Er is hier niets en er is geen manier om uit te vinden wat er is. Alle sterren zijn gebroken in mij. Alle onbereikbare scherven zijn geneutraliseerd. Ik weet niet wat ik er aan moet doen, er is niets aan te doen. Wij mensen zijn onze eigen witte haaien op een zwart scherm. Wachtend op het juiste moment om toe te slaan. Niemand ontsnapt ooit aan die naamloze pijn. Op het einde vecht iedereen alleen. Het plannen van een toekomst, alleen mogelijk in een paar briljante geesten terzijde gelaten. En in een vingerknip eindigt alles wat we veroverd hebben en sterft het in ons, ook al leeft het nog.