Origineel
Dezembro eu relembro como se fosse agora. Um momento de emoção, um dia aquela hora. Sua mãe radiante, de olhar cintilante. Recebendo a noticia que estava gestante. Nervoso e feliz no mesmo instante. A emoção tomou conta, dominando o gigante. Feliz sempre quis com a mulher amada. Prolongar minha raiz, por um pé na estrada. Era novo só amor, na flor da idade. Responsabilidade o meu peito invade. Quem casa quer casa tem que ter proceder. O tempo era curto e eu tinha que correr. O relógio meu inimigo mais meu filho quer nascer. Como é que vai ser? o trabalho vai ser duro. O dia de amanhã tô sabendo é escuro. O presente eu já vi só não enxergo o futuro. Mas acredito em Deus e não vou me abalar. Minha fé inabalável tenho força pra lutar. Se a preguiça for virtude para mim ela não presta. Eu sei se precisar faço várias horas extra. Quem testa só detesta e protesta o nosso amor. É gente só ruim e no peito só rancor. A família toda contra pela pele minha cor. O racismo é uma doença e tá no peito do avô. São várias barreiras mais não fico preocupado. Meu pai sempre falo que a vida não era fácil. E só pra mim cria trabalho tipo um escravo. Longe de mim querer ser filho ingrato. O homem que é guerreiro com a batalha não se ilude. Eu peço aos ancestrais por favor me ajudem. Faço parte da plebe rebelde e sou rude. Eu só peço inteligência e meu filho com saúde. Oito meses se passando, eu só ando apressado. De casa pro hospital, do hospital pro trabalho. Comprei todo enxoval, arrumei o nosso quarto. Contrações aumentando consagrando a luz do parto. E faz pré natal corre, corre pro hospital. São vários exames ela tá passando mal. Falei meu Deus por favor me acuda. Meu amor tá morrendo manda um anjo com ajuda. Homem. Doutor, doutor por favor doutor. Minha mulher meu filho. Doutor. Calma senhor seu filho nasceu é uma criança. Linda mas infelizmente a mãe não resistiu. Sinto muito, sinto muito. A tristeza novamente toma conta do espaço. Minha mulher deu a luz mas faleceu no parto. Não faz nem um ano que meu pai foi enterrado. Agora eu tô sozinho no meio da guerra desarmado. Chama um querubim, um arcanjo, serafim. Pois o peso do mundo desabou sobre mim. A natureza da com a mão e com a outra toma sim. Me da um filho belo e minha esposa teve um fim. Mas a fé que Deus nos da não pode ser abalada. O inimigo me acerto me levantei refiz a guarda. Levantei minha cabeça em direção ao horizonte. Sou pedreiro, marceneiro, construtor, faço ponte. A roupa, o alimento, e um teto pra morar. Amor, muito carinho, e uma moça pra cuida. Brinquedo não falto, uma escola pra estuda. Jurei por Deus do céu por você vou batalhar. A idade, a vaidade foi chegando pois eu via. Queria quase tudo que a tv lhe oferecia. Eu de longe via ele já querendo namorar. Eu só tinha uma exigência você tem que estudar. A tristeza ce cansou, chegou a felicidade. Quando eu tive a noticia que ele entrou pra faculdade. Filho nunca esqueça de fazer boas ações. Pois eu peço sempre a Deus em minha orações. Já faz bastante tempo que eu não vejo a minha cria. A última noticia se formou em engenharia. As grandes capitais deixam as pessoas frias. Mandei ele estudar mais eu juro eu não sabia. A ruga, a velhice tomou conta do meu rosto. Do meu coração quem se apossou foi o desgosto. Se dedica a uma pessoa o tempo todo da sua vida. E não recebe nem um tchau na hora da partida. A idade já chegou as dores vem se aproximando. Só trinta por cento do meu corpo funcionando. Mal de parkinson, derrame, bateria de exame. Diabete muito alta já circula no meu sangue. Noites mal durmidas minha mente conturbada. Enxergo muito pouco minha visão tá complicada. Mais eu posso enxergar a cegueira do meu filho. Lhe dei tanto amor mais hoje eu vivo num asilo!. . (chorando). Eu me sinto abandonado de viver não tenho vontade. Será que amor de mais é uma forma de maldade?. Eu fui perito na enxada mais não tive camiseta. Mas hoje o meu filho é o doutor da caneta. Há muito tempo atrás eu tive que provar. Que também era capaz de poder lhe criar. Sua mãe faleceu seu avô veio lhe tomar. Lutei contra o mundo pra poder te cuidar. Agora o desprezo é o pão que eu tô comendo. Cada dia que se passa a solidão me corroendo. Antes de morrer eu desejava lhe ver. Enquanto não acontece eu rezo por você. (choro)
Vertaling
December herinner ik me alsof het nu is. Een moment van opwinding, op een dag dat uur. Je moeder stralende, sprankelende ogen. Het nieuws ontvangen dat ze zwanger was. Nerveus en blij op hetzelfde moment. De emotie nam het over en overheerste de reus. Gelukkig altijd gewild met de geliefde vrouw. Om mijn wortel uit te breiden, met een voet op de weg. Het was nieuwe enige liefde, in de bloei van de leeftijd. Verantwoordelijkheid dringt mijn borstkas binnen. Wie wil trouwen moet verder. De tijd was kort en ik moest rennen. De klok mijn vijand, maar mijn zoon wil geboren worden. Hoe zal het zijn? Het werk zal zwaar zijn. Morgen weet ik dat het donker is. Het heden heb ik gezien, ik kan alleen de toekomst niet zien. Maar ik geloof in God en ik laat me niet van mijn stuk brengen. Mijn geloof is onwankelbaar, ik heb kracht om te vechten. Als luiheid voor mij een deugd is, is het niet goed. Ik weet dat als het nodig is, ik overuren zal maken. Die alleen haat beproeft en protesteert tegen onze liefde. Het zijn alleen maar slechte mensen en in de borst alleen maar rancune. De hele familie tegen mijn huid, mijn kleur. Racisme is een ziekte en zit in de borst van de grootvader. Er zijn verschillende barrières, maar ik maak me geen zorgen. Mijn vader zei altijd dat het leven niet gemakkelijk was. En alleen voor mij, creëerde ik werk als een slaaf. Het is verre van mij om een ondankbare zoon te zijn. De man die strijder is met de strijd houdt zichzelf niet voor de gek. Ik vraag de voorouders om mij te helpen. Ik hoor bij het rebelse plebs en ik ben onbeschoft. Ik vraag alleen om intelligentie en de gezondheid van mijn zoon. Acht maanden zijn voorbij, ik loop gewoon in een haast Van huis naar ziekenhuis, van ziekenhuis naar werk Ik kocht al de uitzet, ruimde onze kamer op. De weeën nemen toe en wijden het licht van de geboorte in. En doet prenatale ritten, loopt naar het ziekenhuis. Er zijn verschillende examens en ze slaagt slecht. Ik zei, mijn God, help me alstublieft. Mijn liefde is stervende stuur een engel met hulp. Man. Dokter, dokter, alstublieft dokter. Mijn vrouw, mijn zoon. Dokter. Kalmeer meneer, uw zoon is geboren, hij is een kind. Mooi, maar helaas bood de moeder geen weerstand. Het spijt me, het spijt me. Verdriet neemt weer bezit van de ruimte. Mijn vrouw is bevallen, maar stierf tijdens de bevalling. Het is nog geen jaar geleden dat mijn vader is begraven. Nu ben ik alleen in het midden van de oorlog, ongewapend. Noem een cherub, een aartsengel, een seraf. Want het gewicht van de wereld is op mij gevallen. De natuur geeft met de ene hand en neemt met de andere ja. Ik heb er een mooie zoon aan overgehouden en mijn vrouw had een einde. Maar het geloof dat God ons geeft, kan niet aan het wankelen gebracht worden. De vijand raakte me, ik stond op en deed de wacht over. Ik hief mijn hoofd op naar de horizon. Ik ben een metselaar, een timmerman, een bouwer, een bruggenbouwer. Kleren, eten, en een dak om onder te leven. Liefde, veel genegenheid, en een meisje om voor te zorgen. Ik heb geen gebrek aan speelgoed, een school om te studeren. Ik zwoer aan God in de hemel dat ik voor je zou vechten. De leeftijd, de ijdelheid kwam omdat ik het zag. Hij wilde bijna alles wat de TV hem aanbood. Ik zag hem al van veraf en ik wilde al met hem uitgaan. Ik had maar één eis, je moet studeren. Verdriet werd moe, geluk kwam. Toen ik het nieuws kreeg dat hij naar de universiteit ging. Zoon, vergeet nooit goede daden te verrichten. Ik vraag het altijd aan God in mijn gebeden. Het is lang geleden dat ik mijn baby heb gezien. Het laatste nieuws is dat hij is afgestudeerd als ingenieur. Grote hoofdsteden maken mensen koud. Ik zei dat hij moest studeren, maar ik zweer dat ik het niet wist. De rimpels, de ouderdom heeft mijn gezicht overgenomen. Het was verdriet dat bezit nam van mijn hart. Je wijdt je je hele leven aan één persoon. En het ontvangt noch een vaarwel in het uur van het vertrek. De leeftijd is al aangebroken de pijnen naderen. Slechts dertig procent van mijn lichaam werkt. Kwaad van parkinsonisme, beroerte, batterij van onderzoeken. Er circuleert al zeer veel diabetes in mijn bloed. Nachten slecht geslapen mijn geest verontrust. Ik zie heel weinig, mijn zicht is gecompliceerd. Maar ik kan de blindheid van mijn zoon zien. Ik gaf hem zoveel liefde, maar vandaag leef ik in een gesticht. (huilen). Ik voel me verlaten om te leven ik heb geen wil. Is te veel liefde een vorm van kwaad? Ik was een expert in schoffelen, maar ik had geen hemd. Maar vandaag is mijn zoon de dokter van de pen. Een lange tijd geleden moest ik bewijzen. Dat ik ook in staat was om hem op te voeden. Zijn moeder overleed, zijn grootvader kwam hem halen. Ik vocht tegen de wereld om voor jou te kunnen zorgen. Verachting is het brood dat ik eet. Elke dag die voorbij gaat tast de eenzaamheid me aan. Voordat ik sterf, zou ik willen dat ik je kon zien. Zolang het niet gebeurt, bid ik voor je. (huilen)