Het is het einde van een lange week. Ik zit op de 30e rij van een 747 van Dallas naar Los Angeles. De gezagvoerder heeft de eindbestemming aangegeven, mijn rugleuning staat weer rechtop, mijn tafeltje is opgeborgen. Ik ga eindelijk naar huis Wanneer een geborrel onder mijn stoelgesp me vertelt dat de lunch zich opmaakt voor een tweede verschijning Een verwoede zoektocht leert me dat DELTA airlines niet regelmatig de zakken met ziektetassen aanvult, dus doe ik het enige logische dat ik kan bedenken, en probeer mijn Sky Mall catalogus in een haversack te magyarren Maar voor ik de buitenste rand kan plooien, verraadt mijn lichaam me, wat betekent dat ik daar zit, mijn maagzuur dragend als een losse smoking, terwijl het hele vliegtuig, inclusief de hete meisjes aan de overkant van het gangpad fluisteren en kokhalzen, nekken kraken terwijl we onze martelende tocht naar LAX maken en terwijl de hele jumbojet langzaam rond me ontruimt Een gedachte komt bij me op, hoe kun je een vliegtuig niet bevoorraden met zieke tassen jij INCOMPETENTE LUCHTVAARTMAATSCHAPPIJ, IK GEEF MIJN PLASTIC WINGS TERUG! En dan een tweede gedachte, ik denk dat dit verhaal goed genoeg is voor Cosmo, dus gelukkig voor mij voor de levenservaring, gelukkig dat niemand die ik ken dit te weten komt, gelukkig dat het vliegtuig niet neerstortte, gelukkig voor vliegtuigen in de eerste plaats Als ik overgegeven had in een huifkar, zou een kolonist zeggen… “AYE! Als je niet ophoudt met mokken en ons helpt trekken, kunnen we de rivier misschien niet doorwaden voor de nacht valt, want dan ruiken de grizzly’s je goed. So lucky the atmosphere puts planes on its back De lucht is zo dik dat hij tegen onze oren stoot, zo horen we, gelukkig dat er zoveel koolstof is Geluk voor graniet, graniet heeft grote dingen voor ons gedaan, geluk dat de omstandigheden op deze planeet perfect waren voor levende cocktail om een paar atomen in een amoebe te veranderen, in een cheetah, geluk dat een aap eindelijk zijn zaakjes op orde kreeg en in een kerel veranderde Vergeet de stembanden niet, de longen, gelukkig de opponeerbare duimen, de wegwerpmannen, en de klieren die lanoline maken die handradio’s ontmantelen en bands die video’s maken voor jams die geestige haver tot merken en gelukkig voor die ene reünie op Cape Cod waar ik voor het eerst mijn vaders kant van de familie moest begrijpen Sommigen zeggen dat als je goed naar die oude houten gangen luistert, je de geest van Woody Allen ’s nachts kunt horen kreunen “Ik ben nog niet dood, stelletje sukkels.” De levenden, zij verzamelen rond de eetkamertafel, delen, scherpe klasse, zeggen geluk, geluk, geluk mijn kont Je noemt deze sluizen zoet water, zout water of je liegt, de zalm zo droog het moet de soort zijn die ze vangen in de lucht Oh Steven’s gezondheid oh wel ja ze hebben een tumor verwijderd maar dat was de tumor van de kanker, ja kankers kunnen ook tumoren kweken slimmerik, dokter Rubén heeft de tumor van de kanker verwijderd, de oorspronkelijke kanker is nu kwaadaardig in de huidcel, Hij zag eruit als een albino met drie schouders. Hij probeerde zichzelf weer normaal te verven in een bad met coca cola. Maar nu heeft hij dimentcha en denkt dat hij Ale Roka is, oui het savsha en degoya hey ik mag niet klagen hij is beter dan Roderick die regen voorspelt. Zo eindigen ze altijd in mijn familie, met ik mag niet klagen, oma je hebt net 45 minuten achter elkaar geklaagd zonder adem te halen of met je ogen te knipperen, het aardige meisje probeert onze drankbestelling op te nemen Als ik een woordje mocht zeggen op het randje zou ik zeggen geluk met de buikgriep, geluk met die jeuk van 2 maanden waar ik liever niet over praat, geluk omdat perfect gezond geen neutrale toestand is, perfect gezond is een eeuwigdurende jeforia maar dit is mijn vaders familie en mijn geklaag over hun geklaag is zowel concreet bewijs dat in een van hen een oneerlijke generalisatie van een trots volk Neem mijn vader, je weet gelukkig dat hij nooit een zip gun ricochet in het gezicht, maar als je leunt kun je zien een kleine blauwe kuiltje op zijn kin uit de vierde klas ergens in de jaren 1950 toen het proberen om erachter te komen hoe je inkt in een balpen te krijgen, Hij sloeg per ongeluk de Bic in zijn kaak en tatoeëerde zichzelf voor het leven. Gelukkig maar, want het was geen balpen, maar een vlaggenstok. De tienjarige Paul Merman Watsky eiste dat stukje huid voor zichzelf op en hield stand, zelfs toen deze onbekende man 70 mensen om hem heen besloop. Ik zie het in m’n vaders ogen, telkens als hij lacht om een van z’n eigen idiote woordspelingen, overal waar hij klaagt over de overbezorgde joodse moeder die hem als een potplant uit het raam van z’n flat in Manhattan deed kieperen, en gelukkig dat hij zich van de rand heeft teruggetrokken, en niet alleen gelukkig omdat z’n voortplantingsapparaat de genetische warmte was van mijn uiteindelijke bestaan Maar ook omdat glimlachen delinquente tieners zijn, ze verzamelen zich graag in grote groepen, ze laten sporen achter op de muur van je gezicht om je te vertellen over een goed geleefd leven, ze zijn moeilijk weg te krijgen maar als ze eenmaal weg zijn vraag je je af waarom je ze hebt weggeduwd, je vraagt je ’s avonds af in hun stoffige oude kamers, houdt je tranen tegen aan de rand van hun bed en zit daar heen en weer te schommelen, denkend aan geluk dat de bocht in je doos twee sterke zwemmers heeft gebracht en de wereld in heeft gestuurd als fatsoenlijke zonen Dus gelukkig San Francisco, gelukkig de lichten over de haven, gelukkig dat we zo jong zijn, allebei, pap want de tijd is als een miljoen mijl houten dok en we zijn aan het einde, het zeer jonge einde je bent bijna bengelen onze tenen in het water, zelfs als je honderd jaar oud bent je bent nog steeds bengelen, en je zult terugschieten, je hebt verdomme gelijk ik ben bengelen, op alle verkeerde plaatsen Je snapt me niet, want ik heb net overgegeven in een overboekte jumbojet. Ik zit hier heel menselijk te ruiken, maar ik sta nog wel met beide benen op de grond. Gelukkig zijn we niet levend, gelukkig zijn we geprogrammeerd om baby’s schattig te vinden, anders zouden we ze negeren en zouden ze in grote groepen kruipen. Amerika is een mollig kind in een dikke overall en ik ben van plan van het vet van het land te leven, dit land is een grote cupcake tussen twee oceanen en gelukkig waren jij en ik het niet en moest er iemand vechten en sterven zodat wij onze tanden in het glazuur konden laten rotten, deze planeet bestaat voor het grootste deel uit koolstof en teflon en op een dag glijden we ervan af als aangebrande roerbakschotel, er gaat veel om in een met mos bedekte rots, gelukkig zitten er zoveel coole insecten onder en het is klote dat we er ’s nachts per ongeluk een paar opeten, maar we kruipen tenminste niet in spinnenmonden als we slapen, een web van onmogelijke toevalligheden is gekristalliseerd in dit moment, kijk om je heen, de geschiedenis is een voet, deze nachten ruiken als geen andere ooit had of ooit zal ruiken, dus hou je neus niet vast als je langs me loopt Ik mompelde net tegen mezelf om iedereen in dit vliegtuig een amusant feestverhaal te bezorgen. Dus bedank die gelukkige sterren maar, alle 3 honderd miljard van hen, gelukkige jij, gelukkige ik