Origineel
I can’t be so far away from my wasteland. I’ll never know when I might ambulance. Or hoist their hearts with my own hands. Almost… almost…. I heard a faint old age lover. I had other ways to help myself. By calling out, open up my heart and fall. And I blame it all on dust, the art of almost. Almost… almost…. I hold it up, shake the grade. Disobey across the waves, tomorrow. I have all the love I can ever ache. And I leave the most with you, art of almost. Almost… almost…
Vertaling
Ik kan niet zo ver weg zijn van mijn woestenij. Ik zal nooit weten wanneer ik een ambulance kan krijgen. Of hun hart met mijn eigen handen kan beroven. Bijna… bijna …. Ik hoorde een vage ouwehoer. Ik had andere manieren om mezelf te helpen. Door te roepen, mijn hart te openen en te vallen. En ik wijt het allemaal aan stof, de kunst van het bijna. Bijna… bijna…. Ik hou het omhoog, schud de rang. Ongehoorzaam over de golven, morgen. Ik heb alle liefde die ik ooit kan begeren. En ik laat het meeste bij jou, kunst van het bijna. Bijna… bijna…