Origineel
Isto foi no mes de outubro. Regulava o meio dia. O sor parecia braza. Queimava que até feria. Foi num dia muito triste. Só cigarras que se ouvia. O triste cantar dos “passo”. Naquela mata sombria.. . Uma campina deserta. Uma casinha existia. De frente à uma paiada. Onde a boiada reunia. Na estrada vinha um carro. Com seus cocão que gemia. Meu coração parpitava. De triste zoou de alegria.. . Lá no arto do serrado. A sua hora chegô. O carro tava pesado. E uma tora escapô. Foi por cima do carrero. Que no barranco emprenssô. Depois d’umas meia hora. Que os companhero tirô.. . Quando puseram no carro. Já não podia falá. Somente ele dizia. Tenho pressa de chegá. Os companheros gritavam. Numa toada sem pará. Já avistaro a tapérinha. E as crianças no quintá.. . Os galos cantaram triste,ai,ai,ai,ai….. No retiro aonde eu moro,ai,ai,ai,ai….. . Já levaro ele pra cama. Não tinha mais sarvação. Abraçava seus fiinho. Fazendo reclamação. Só sinto estes inocentes. Ficá sem’uma proteção. Fechou os olho e despediu. Deste mundo de iluzão.
Vertaling
Dit was in de maand oktober. Het was middag. De sor was als een braza. Het brandde zo heet dat het pijn deed. Het was een zeer trieste dag. Alleen krekels waren te horen. Het trieste zingen van de “stap”. In dat sombere bos… Een verlaten weide. Er was een klein huis. Voor een hooiberg. waar de kuddes zich verzamelden. Op de weg kwam een auto. Met zijn drol die kreunde. Mijn hart stopte. Van droefheid naar vreugde… In de hooglanden van de Serrado. Zijn tijd was gekomen. De auto was zwaar. En een boomstam ontsnapte. Het ging over de carrero. Het stortte neer in het ravijn. Na ongeveer een half uur. De jongens kregen het eruit… Als ze het in de auto zetten. Hij kon niet meer praten. Hij was de enige die zei. Ik heb haast om hier te komen. Zijn metgezellen schreeuwden. In een non-stop chant. Ze hadden de tapérinha al gezien. En de kinderen in de achtertuin… De hanen zongen droevig, oh, oh, oh, oh… ….. In de retraite waar ik woon, ai,ai,ai,ai….. . Ik heb hem naar bed gebracht. Er was geen sarvation meer. Hij omhelsde zijn kleine jongens. Klagen. Ik voel gewoon deze onschuldigen. Ze zitten zonder bescherming. Hij sloot zijn ogen en zei vaarwel. Uit deze wereld van illusie.