Origineel
Conheci na minha infância. Dois jovens, José e Maria. Se amavam as escondidas. Porque seu pai não queria. Mandou a filha pra longe. Pra ver se ela se esquecia. Quanto mais longe a distância. Mais a saudade judia. Passou-se um ano e meio. Uma surpresa acontecia. A moça em outra cidade. Já estava clareando o dia. Tava num sono profundo. E na janela batia. Quando ela abriu a janela. Quase morreu de alegria. Num lindo cavalo branco. Seu noivo rindo dizia. Vou fazer uma viagem. Quero sua companhia. E montaram no cavalo. Veloz como a ventania. O seu cavalo voava. O cavalo não corria. Ao chegar na casa dele. Uma estranha emoção sentia. Muitos choros, muitas lágrimas. E a mãe do rapaz dizia. Meu filho não suportou. Sua ausência e me pedia. Que mesmo depois de morto. Sua presença queria. Somente ela deu um grito. E sobre o caixão caía. Dois caixões ao cemitério. Seguiram no outro dia. Um enterro foi tão pobre. Outro muita mordomia. Nada valeu a riqueza. Naquela nobre família. Se separaram na vida. Na morte outra vez se uniam. Pois todos somos iguais. Debaixo da terra fria. (Pedro Paulo Mariano – Santa Maria da Serra-SP)
Vertaling
Ik wist het in mijn kindertijd. Twee jonge mannen, Jozef en Maria. Ze hielden in het geheim van elkaar. Omdat hun vader dat niet wilde. Hij stuurde zijn dochter weg. Om te zien of ze het zou vergeten. Hoe verder weg, hoe verder weg. Hoe meer de heimwee pijn deed. Anderhalf jaar gingen voorbij. Er gebeurde een verrassing. Het meisje in een andere stad. Het was al opklarend de dag. Ze was in een diepe slaap. En op het raam werd geklopt. Toen ze het raam opende. Ze stierf bijna van vreugde. Op een prachtig wit paard. Haar verloofde, lachend, zei. Ik ga op reis. Ik wil je gezelschap. En ze stapten op het paard. Zo snel als de wind. Zijn paard vloog. Het paard rende niet. Toen ze bij zijn huis aankwamen. Een vreemde emotie die hij voelde. Veel gehuil, veel tranen. En de moeder van de jongen zei. Mijn zoon kon het niet verdragen Zijn afwezigheid en vroeg me. Dat zelfs na de dood. Hij wilde je aanwezigheid. Alleen zij gaf een kreet. En over de kist viel. Twee doodskisten naar de begraafplaats. Ze volgden me de andere dag. Eén begrafenis was zo slecht. Nog zoveel rentmeesterschap. Niets was de rijkdom waard. In die adellijke familie. Ze scheidden in het leven. In de dood waren ze weer verenigd. Want wij zijn allen gelijk Onder de koude aarde. (Pedro Paulo Mariano – Santa Maria da Serra-SP)