Origineel
Na minha vida sempre fui muito sozinho. Sem família e sem carinho. Meu caminho eu mesmo fiz. Eu tinha tudo e ao mesmo tempo tinha nada. Pois faltava alguma coisa. Pra que eu fosse feliz. Me sentindo muito triste e abandonado. Mas com Deus sempre ao meu lado. Pelas ruas eu andei. E foi assim que numa parte da cidade. Quase já no fim da tarde. Um asilo eu avistei. Não sei por que eu toquei a campainha. Logo veio uma velhinha. Que me disse, pode entrar. Falou ainda com a voz muito cansada. Esta é a última morada. Para os velhos sem um lar. E de repente minhas lágrimas rolaram. Quando os velhos me acenaram. Eu não pude me conter. Naquela hora minha fé foi abalada. Nesta terra abençoada. Não se pode envelhecer. E a velhinha sempre estando do meu lado. Me deixou tão consolado. Quase não acreditei. Aquela pobre criatura esquecida. Tão humilde e tão sofrida. Era a mãe que eu sonhei. Por um momento eu pensei, mas lhe pedi. Pelo muito que sofri. Ser a mãe que eu não tive. Ela aceitou e de filho me chamou. E aos poucos me mostrou. Que é de amor que a gente vive. E lá em casa só morou felicidade. Mas a morte sem piedade. A velhinha me levou. E foi aí que eu busquei o meu passado. Que já estava enterrado. E descobri quem eu sou. Então eu vi que para Deus tudo é possível. Pode parecer incrível. O destino é certeiro. E a velhinha que pensei ser adotiva. Era a minha própria mãe. E eu seu filho verdadeiro
Vertaling
In mijn leven ben ik altijd erg eenzaam geweest. Geen familie en geen genegenheid. Ik heb mijn eigen weg gemaakt. Ik had alles en tegelijkertijd had ik niets. Want er ontbrak iets. Zodat ik gelukkig ben. Ik voel me erg verdrietig en in de steek gelaten. Mas com Deus sempre ao meu lado. Pelas ruas eu andarei. Zo was het ook in een deel van de stad. Bijna aan het eind van de middag. Ik zag een verpleeghuis. Ik weet niet waarom ik de bel heb geluid. Toen kwam er een oude dame. Wie zei me dat je binnen kon komen. Ze sprak met een vermoeide stem. Dit is het laatste adres. Voor oude mensen zonder huis. En plotseling rolden mijn tranen naar beneden Toen de oude mannen naar me zwaaiden. Ik kon mezelf niet helpen. In dat uur werd mijn geloof geschokt In dit gezegende land Je kunt niet oud worden En de oude dame die altijd aan mijn zijde staat. Het troostte me zo. Ik kon het bijna niet geloven. Dat arme vergeten schepsel. Zo nederig en zo lijdend. Zij was de moeder waar ik van droomde. Ik dacht even na, maar ik vroeg het haar. Voor al het lijden dat ik heb doorstaan. Om de moeder te zijn die ik niet had. Ze accepteerde en noemde me haar zoon. En beetje bij beetje liet ze het me zien. Die liefde is waar we voor leven. En daar in het huis leefde alleen geluk. Maar dood zonder genade. De oude dame nam me mee. En het was daar dat ik mijn verleden zocht. Dat was al begraven. En ik ontdekte wie ik ben. Toen zag ik dat voor God alles mogelijk is. Het lijkt misschien ongelooflijk. Het lot is zeker. En de oude dame waarvan ik dacht dat ze geadopteerd was. was mijn eigen moeder. En ik was haar echte zoon.