Origineel
Numa festa que eu fui na fazenda do ipê. Quando lá eu cheguei me vieram dizê. Que o Mané Cantadô era duro eu vencê. Eu toquei meu violão ponteado, fiz o cabra corrê. Desde a prima ao bordão pontiei pra valê. Eu fiz telha caí e o assoalho tremê. Coração de muié fiz parar de batê. Todos que ouviu meu pontiado, suspirou sem sabê. O festeiro chegou pra me cumprimentá. E me deu parabéns por me ver pontiá. As mocinha eu fiz sem querê suspirá. Fiz as véia com meu pontiado do passado lembrá. Lá do arto do céu as estrela brilhou. De ciúme de mim até o galo cantou. Para o povo de lá eu mostrei meu valor. Só parei com o meu pontiado quando o dia raiou. Quando me despedi não quiseram deixá. Uma moça pediu pra me acompanhá. Respondi, meu amor voltarei te buscá. Só por causa do meu pontiado quase fico por lá. (Pedro Paulo Mariano – Santa Maria da Serra-SP)
Vertaling
Op een feestje waar ik heen ging op de ipê boerderij. Toen ik daar aankwam, kwamen ze het me vertellen. Die Mané Cantadô was moeilijk te verslaan voor mij. Ik speelde op mijn gitaar en liet de geit rennen. Van de prima tot de bordão heb ik echt gescoord. Ik liet de tegels vallen en de vloer schudden. Ik liet vrouwenharten stoppen met kloppen. Iedereen die mijn roep hoorde, zuchtte zonder het te weten. De feestganger kwam om me te begroeten. En feliciteerde me omdat ik op tijd was. De jonge meisjes deed ik zonder te willen zuchten. Ik maakte de oude met mijn verleden interpunctie te onthouden. Op het dak van het huis, als de oerwoud brilhou. Van jaloezie op mij kraaide zelfs de haan. Aan de mensen daar toonde ik mijn waarde. Ik stopte pas met mijn pontiado toen de dag aanbrak. Toen ik afscheid nam, wilden ze me niet verlaten. Een meisje vroeg of ze me mocht vergezellen. Ik antwoordde, mijn liefste, ik kom terug voor jou. Alleen vanwege mijn pontificaat blijf ik er bijna. (Pedro Paulo Mariano – Santa Maria da Serra-SP)