Origineel
“Tereza e José se amavam. Mas os pais dela obrigaram. De José se separaram. E quando os dois se apartaram. Pra nunca mais se casar. Num longo abraço juraram. Um punhal pra cada um e guardaram. Com um trato feito: Se um dos dois se casasse um dia. O outro tinha o direito de chegar. Fosse onde fosse e cravar o punhal no peito. José foi estudar pra padre, Tereza também mudou. Passados quatorze anos os pais a filha obrigou. A casar com um velho rico contra o gosto ela casou. Na hora do casamento, Tereza não conheceu. Que o vigário era o José que os uniu perante Deus. E ao lhe dar os parabéns junto um presente lhe deu”. Quando chegaram na porta da igreja. Emocionada o presente ela abriu. Dentro encontrou o punhal que um dia. Ela entregou ao amor que partiu. Reconheu que o vigário era aquele. Que no passado punhal ela deu. Quis o destino que ele viesse. Unir a outro amor que era seu. Junto ao punhal encontrou um bilhete. Onde Tereza releu a chorar. Guarde contigo o punhal da vingança. Porque não quero de ti me vingar. Seja feliz e esqueça o passado. Peço por Deus para dar lhe um olhar. Fique com o mundo que eu fico com Deus. Porque com Deus aprendi a perdoar. Os convidados não compreendia. Qual o segredo de sua grande dor. Somente ela sabia que havia. Sobre este punhal uma jura de amor. Pegando firme o punhal da vingança. Com desespero seu peito cravou. Enquanto o sino da igreja batia. Ali Tereza sem vida tombou
Vertaling
“Tereza en José hielden van elkaar. Maar haar ouders dwongen hen ertoe. Ze scheidden van Jozef. En toen de twee uit elkaar gingen. Om nooit meer te trouwen. In een lange omhelzing zwoeren ze. Een dolk voor elk en hield het. Met een afspraak: als één van de twee op een dag trouwt. De ander had het recht om te komen. Maakt niet uit waar hij was en stak de dolk in zijn borst. José ging voor priester studeren, Tereza veranderde ook. Na veertien jaar dwongen haar ouders hun dochter Ze trouwde met een rijke oude man tegen haar wil. Op het moment van het huwelijk, wist Tereza niet Dat de dominee de Jozef was die hen voor God had verenigd. En toen hij haar feliciteerde, gaf hij haar samen een cadeautje”. Toen ze bij de kerkdeur aankwamen. Opgewonden opende ze het geschenk. Daarin vond ze de dolk die op een dag Ze overhandigde het aan haar overleden liefde. Ze herkende dat de dominee de ware was. Dat ze in het verleden de dolk had gegeven. Het lot wilde dat hij kwam. Om bij een andere liefde te komen die van haar was. Naast de dolk vond ze een briefje. Waar Tereza het huilend herlas. Hou de dolk der wraak bij je. Omdat ik me niet op jou wil wreken. Wees gelukkig en vergeet het verleden. Ik bid voor God om je een blik te geven. Blijf bij de wereld dat ik bij God blijf. Omdat ik bij God leerde vergeven. De gasten begrepen het niet. wat het geheim van haar grote pijn was. Alleen zij wist dat die er was. Op deze dolk een eed van liefde. De dolk der wraak stevig vastpakken. Met wanhoop sneed ze in haar borst. Terwijl de kerkklok luidde. Daar viel Tereza levenloos neer