Origineel
Naquela tarde de outubro, quando o fogo levantô. Lá na mata do pau d’alho, no sertão do virado. Conforme o vento batia, as labareda aumentô. Distância de muitas léguas, todo o céu avermeiô. No outro lado da mata, um caboclo ali morava. Vendo o fogo aproximando, o seu filhinho chorava. Aquele sertão bravio em cinza se transformava. Pra queimar o seu ranchinho poucos minutos restava. E naquele desespero, uma vela ele acendeu. Caiu de joelho e rezô, logo o trovão respondeu. Era a voz da natureza, que o seu pedido atendeu. O céu se cobriu de nuvem, na mesma hora choveu. O caboclo ajoelhado, do lugar não levantô. Vendo a chuva que caia, milagre que deus mandou. Naquele sertão em brasa, chuva com fogo lutô. Cem metros longe de casa, foi onde o fogo apagô. O caboclo por promessa, uma capela levantô. Provando o poder da fé, todo aqueles moradô. Quando chega o mês de outubro. com as novenas levam flor. Na capela do milagre do sertão do viradô
Vertaling
Op die oktobermiddag, toen de brand begon. Daar in het pau d’alho bos, in de sertão do virado. Toen de wind blies, groeiden de vlammen. Vele mijlen verder, werd de hele hemel rood. Aan de andere kant van het bos, woonde een caboclo. Bij het zien van het naderende vuur, huilde zijn zoontje. De wilde bossen veranderden in as. Om zijn kleine ranch te verbranden, waren er nog maar een paar minuten over. En in die wanhoop, stak hij een kaars aan. Hij viel op zijn knieën en bad, toen de donder antwoordde. Het was de stem van de natuur, die zijn verzoek beantwoordde. De hemel was bedekt met wolken, en tegelijkertijd regende het. De caboclo, geknield, stond niet op van zijn plaats. Toen hij de regen zag vallen, een wonder dat God had gezonden. In dat hete achterland, vochten regen en vuur. Honderd meter van huis, dat is waar het vuur uitging. De caboclo, door belofte, bouwde een kapel. Bewijzen van de kracht van het geloof, al die levens. Als de maand oktober aanbreekt, brengen ze met de novenen bloemen. In de kapel van het mirakel van de sertão do viradô