Origineel
Vem a aurora raiando distante. Vou-me embora daqui soluçando. Seu amor para outro pertence. Não convém mais ficar esperando. Se seus lábios ingratos pudessem. Despedindo se unirem aos meus. Nesta valsa sentida que eu canto. Ouviria baixinho meu último adeus. Adeus… Talvez não te vejo mais. Se ouvir… Dentro da noite meus ais. Não procure saber por que choro. E depois se souber que eu morri. Não lastime que a morte é um alívio. E a vida é tão triste ausente de ti. Vi de branco com outro ao seu lado. Quando a escada da igreja descia. Era a noiva mais linda da tarde. E eu era quem mais padecia. O teu véu e a grinalda de flores. Aumentavam os encantos teus. Vendo o povo te dar parabéns. Compreendi que era aquele o meu último adeus!
Vertaling
Komt de dageraad die ver weg breekt. Ik ga hier snikkend weg. Je liefde behoort ergens anders toe. Het is het niet meer waard om op te wachten. Als je ondankbare lippen verenigen hun afscheid met het mijne. In deze hartverwarmende wals die ik zing. zou ik zachtjes mijn laatste vaarwel horen. Vaarwel… Ik zie je misschien nooit meer. Als je hoort… In de nacht mijn gejammer. Probeer niet te weten waarom ik huil. En als je dan hoort dat ik dood ben. Treur niet dat de dood een opluchting is. En het leven is zo triest zonder jou. Ik zag in het wit met een ander aan je zijde. Toen de kerktrap afdaalde. Zij was de mooiste bruid van de middag. En ik was degene die het meest leed. Je sluier en bloemenkrans Toegevoegd aan uw charmes Kijken hoe de mensen je feliciteren. Ik begreep dat dit mijn laatste afscheid was!