Origineel
De que me adianta viver na cidade. Se a felicidade não me acompanhar. Adeus, paulistinha do meu coração. Lá pro meu sertão, eu quero voltar. Ver a madrugada, quando a passarada. Fazendo alvorada, começa a cantar. Com satisfação, arreio o burrão. Cortando estradão, saio a galopar. E vou escutando o gado berrando. Sabía cantando no jequitibá. Por nossa senhora. Meu sertão querido. Vivo arrependido por ter deixado. Esta nova vida aqui na cidade. De tanta saudade, eu tenho chorado. Aqui tem alguém, diz. Que me quer bem. Mas não me convém. Eu tenho pensado. Eu fico com pena, mas esta morena. Não sabe o sistema que eu fui criado. To aqui cantando, de longe escutando. Alguém está chorando. Com rádio ligado. Que saudade imensa do. Campo e do mato. Do manso regato que. Corta as campinas. Aos domingos ia passear de canoa. Nas lindas lagoas de águas cristalinas. Que doce lembrança. Daquelas festanças. Onde tinham danças e lindas meninas. Eu vivo hoje em dia sem ter alegria. O mundo judia, mas também ensina. Estou contrariado, mas não derrotado. Eu sou bem guiado pelas. Mãos divinas. Pra minha mãezinha já telegrafei. E já me cansei de tanto sofrer. Nesta madrugada estarei de partida. Pra terra querida que me viu nascer. Já ouço sonhando o galo cantando. O nhambu piando no escurecer. A lua prateada clareando as estradas. A relva molhada desde o anoitecer. Eu preciso ir pra ver tudo ali. Foi lá que nasci, lá quero morrer
Vertaling
Wat is het nut om in de stad te wonen. Als geluk me niet vergezelt. Vaarwel, Paulistinha van mijn hart. Terug naar mijn geboortegrond, ik wil terug. Om de dageraad te zien, wanneer de vogels Bij het ochtendgloren, begint te zingen. Tevreden tuig ik de ezel op. Dwars door het platteland, ga ik in galop. En ik hoor het vee schreeuwen Sabía singing in de jequitibá. Voor onze dame. Mijn geliefde sertão. Ik leef met spijt dat ik wegging Dit nieuwe leven hier in de stad. Ik heb zoveel gehuild omdat ik je miste. Hier is iemand, zegt hij. Die goed van me houdt. Maar het past niet bij mij. Ik heb zitten denken. Ik heb medelijden, maar deze brunette. Ze kent het systeem niet waarin ik ben opgegroeid. Ik zing hier, en luister van een afstand. Iemand huilt. Met de radio aan. Hoe erg ik het mis. Het veld en de struiken. De zachte stroom die. Snij door de weilanden. Op zondagen ging ik kanoën. In de prachtige lagunes van kristalhelder water. Wat een lieve herinnering. Van die feesten. Waar ze dansten en mooie meisjes hadden. Ik leef vandaag zonder vreugde. De wereld oordeelt, maar onderwijst ook. Ik ben gedwarsboomd, maar niet verslagen. Ik ben goed geleid door. Goddelijke handen. Ik heb al een telegram naar mijn moeder gestuurd. E já me tirei de tanto sofrer. Deze morgen vertrek ik. Pra land dierbaar dat me geboren zag. Ik hoor de haan al kraaien in mijn droom. Het nhambu piando in het donker. De zilveren maan schijnt op de wegen. Het natte gras sinds de schemering. Ik moet gaan om het daar allemaal te zien. Dat is waar ik geboren ben, daar wil ik sterven