Origineel
O rangido da porteira pela estrada deserta. Numa noite enluarada minha tristeza desperta. Para quem vive esperando é um aviso de alerta. Para uma alma ferida é uma saudade aberta.. Bate porteira na raiz do coração. Bate porteira o meu peito é seu mourão.. A porteira quando bate nos confins do meu sertão. É o martelo da saudade que me traz recordação. Daquele primeiro dia que peguei na tua mão. Quando a porteira bateu para a nossa saudação.. Um dia porém partiste para uma outra cidade. Bem distante desta terra no país da eternidade. Hoje vejo a sua imagem bem no ego da crueldade. Da porteira quando bate na estrada da saudade.
Vertaling
Het kraken van de poortwachter op de verlaten weg. Op een maanverlichte nacht ontwaakt mijn droefheid. Voor de wachtenden is het een waarschuwingsteken. Voor een gewonde ziel is het een open nostalgie… Het is een poortwachter aan de wortel van mijn hart. “Een poortwachter klopt, mijn borst is zijn post… Wanneer de poortwachter klopt op de rand van mijn achterland Het is de hamer van nostalgie die herinneringen terugbrengt Van die eerste dag dat ik je hand nam Toen de poortwachter klopte voor onze begroeting… Maar op een dag vertrok je naar een andere stad. Ver weg van deze aarde in het land van de eeuwigheid. Vandaag zie ik je beeld recht in het ego van wreedheid. van de poort als het klopt op de weg van nostalgie.